2016
ANEKORAMA |
203
γεγραμμένα από τον ίδιο και τους «αντάρ-
τες» Σφακιανούς παπάδες.
Πρωτοπόρος στους δημοκρατικούς και
κοινωνικούς αγώνες, μπροστάρης στα συλ-
λαλητήρια, ο παπα-Γιώργης δεν μασούσε
τα λόγια του. Τα ’βαζε με το καπιταλιστικό
σύστημα («η ιδιοκτησία και η κλοπή είναι
ένα και το αυτό αδίκημα. Μπορεί να είσαι
κηδεμόνας της γης, όχι όμως ιδιοκτήτης
της»), με τους διεφθαρμένους πολιτικούς,
(«τρέμω αυτούς που φορούν γραβάτα και
τους σιχαίνομαι. Τα λαχεία και το χρημα-
τιστήριο αυτοί τα κάνανε. Αυτοί που δου-
λώνουν σήμερα την κοινωνία έχουν ούλοι
τρία διπλώματα πανεπιστημίου»), ακόμα
και με την Εκκλησία. «ΗΟρθοδοξία» έλεγε
«δεν έχει τίποτα στραβό, μόνο στραβούς
έχει. Η επίσημη Εκκλησία και το επίση-
μο κράτος είναι δυο κατεργάρηδες, που
η δουλειά τους είναι να τσακώνονται…»
Αν και βέρος Κρητικός, ήταν αντίθε-
τος με την οπλοχρησία, την επίδειξη των
όπλων στους γάμους, τις φονικές μπαλω-
θιές. «Στα τελευταία 70 χρόνια έχουν γίνει
τριάντα φόνοι στο χωριό μου από όπλα.
Το να οπλοφορείς επιδεικτικά δεν είναι
σωστό πράγμα, αλλά τολμώ να πω ότι εί-
ναι και δειλία. Το να ασκείσαι όμως στην
τέχνη των αρμάτων είναι εθνικό καθήκον.
Αυτό είναι άλλο πράγμα».
HIS FACE
was austere, weather-beaten, and
stern, like a face taken from a mural of
an old Byzantine country chapel; older
people remember him rushing down the
rough mountain slopes of Sfakia, wea-
ring stivania (handmade Cretan boots)
with his frock rolled up to avoid getting
entangled in the bushes, striding over the
stones like a wild beast, always in a hurry.
Usually he had to celebrate Mass in 2-3
churches on the same day, in small moun-
tain villages, very far, where there was no
paved road. Still, he went. He used to say
that he didn’t want to let down the saints,
and the local people.
He hadn’t graduated from a seminary;
as a teenager, he wanted to enroll at a
technical school in Larissa to become a
technician, but he was rejected because
his father was a communist. Later on, af-
ter the fall of the Greek dictatorship, a
wise bishop discovered him in Sfakia. Gi-
orgis was not very educated, he was just
a shepherd, a farmer, a bee-keeper, and
he had many children already, but the bi-
shop saw in his eyes the look of the “good
shepherd”; that’s how he became a priest.
Since he was responsible for the
poorest villages of Sfakia, he had to walk
for hours on rough paths, but he was very
strong. He had strong feet and a strong
heart. During the next years, together with
other “rebel” priests, he often used to send
letters to the local newspapers containing
Ανέλαβε τα πιο
δύσκολα, τα πιο φτωχά
χωριά των Σφακίων.
Ήθελε πόδια, να
μπορούν να περπατούν
για ώρες ολόκληρες
στα μονοπάτια
των βοσκών.
